Još otkad su ljudi počeli pratiti i izvještavati o uraganima, također poznatim kao tropski cikloni, pokušavaju i da ih identifikuju. Do 20. stoljeća novine i prognostičari u Sjedinjenim Američkim Državama osmislili su imena za oluje i ta su imena upućivala na vremenski period, geografski položaj ili intenzitet. Tako smo imali oluju Galveston 1900., uragan Praznik rada 1935., te oluju Velika jezera 1913. U međuvremenu, olujni uragani u Zapadnoj Indiji proglašavani su katoličkim svetim danima.
Australski meteorolog Clement Wragge počeo je dodjeljivati imena tropskim ciklonima krajem 19. stoljeća, u početku koristeći slova grčkog alfabeta ili likove iz grčke i rimske mitologije. On se kasnije okrenuo imenima ljudi. Tokom Drugog svjetskog rata, meteorolozi koji su radili za američke zračne snage i mornaricu iscrtavali su svoje prognoze oluja nad Pacifikom te su ih, neformalno, u čast svojim djevojkama i suprugama, nazivali po njihovim imenima.
Godine 1945. novoformirani Američki nacionalni hidrometeorološki zavod, kasnije Nacionalna meteorološka služba, uveo je sistem koji je koristio vojnu terminologiju, no kako su do 1953. godine opcije iscrpljene, prigrlili su neformalnu praksu davanja ženskih imena uraganima. Budući da je Amerika bila lider u oblasti vremenske prognoze i mnoge su druge zemlje slijedile taj primjer, prenose agencije.
Do 1960-ih, pojedine su feministice problematizirale ovu situaciju, a to se nastavilo i u ranim 1970-im, kada je američka nacionalna meteorološka služba kritizirana uz naznaku da žene ne mogu predstavljati katastrofe, uništavanje života i zajednica.
Godine 1979. su te kritike djelimično uvažene te se uraganima počinju davati i muška imena.
Tako u posljednjim godinama imamo praksu da se imena uraganima daju na osnovu lista koje se rotiraju svakih šest godina. U sjećanju su svakako ostali Katrina iz 2005. i Andrew koji je donio pustoš 1992. godine te su ta dva imena "penzionisana".
Objavi komentar